گمگشتگی، مسئله اصلی فیلم حکایت دریا - وبلاگ سال آرامش

به گزارش وبلاگ سال آرامش، گم گشتگی در این دنیا پهناور که فقط رشته های عاطفی ما را به هم وصل می نماید تا احساس امنیت می کنیم. در فیلم آخرم به این موضوع به صورت جدی پرداخته شده است.

حکایت دریا، ساخته تحسین شده بهمن فرمان آرا نیز به جمع فیلم هایی پیوست که مخاطبانش می توانند آن را به صورت آنلاین تماشا نمایند. این فیلم بعد از مدت ها از زمان ساخت، از چهارشنبه، 21 خرداد، اکران اینترنتی اش را شروع می نماید.

فرمان آرا علاوه بر کارگردانی این فیلم، مقابل دوربین به عنوان بازیگر هم حضور دارد و جمعی از ستارگان سینمای ایران، از جمله علی نصیریان، زنده یاد داریوش اسدزاده، فاطمه معتمدآریا، لیلا حاتمی، علی مصفا، رویا نونهالی، پانته آ پناهی ها و صابر ابر در این فیلم ایفای نقش می نمایند.

حکایت دریا قصه آدم هایی را روایت می نماید که پس از مدتی دوربودن، دوباره به هم نزدیک می شوند. اما آیا این نزدیکی می تواند دوری گذشته را جبران کند؟! فرمان آرا در زمان نمایش حکایت دریا در جشنواره درباره تجربه ساخت حکایت دریا در پاسخ به این پرسش که شما در فیلم هایتان همواره از ترس ها می گویید و یکی از این ترس ها مرگ بوده است، در فیلم حکایت دریا ترس از مرگ دیگر وجود ندارد، اما در فیلم های قبلی تان همواره مرگ حضور جدی دارد.

انگار الان دیگر از مرگ هم نمی ترسید؛ اما ترس از گم گشتگی یا گم شدن همواره هست، در همین فیلم حکایت دریا هم نگران اید بچه ای یا انسان ترس خورده ای در این جهانی آشفته گم گردد و دیگر پیدا نگردد.

در حکایت دریا ترس دیگری به ترس هایتان اضافه شده است؛ چیزی از جنس ترس براهنی از آلزایمر، شما نیز می ترسید دچار فراموشی و جنون شوید، گفت: مرگ آگاهی باعث می گردد شما بهتر زندگی کنید، چون همه ما می دانیم مرگ یک بلیت یک طرفه است. ترس من از مرگ نبوده است، بلکه آگاهی از این بوده که مرگ اتفاق خواهد افتاد.

در یکی از دیالوگ های بوی کافور، عطر یاس، مرد می گوید فکر می کردم وقتی کسی می میرد به فکر زن و بچه و خاطراتش است. اما من فکر می کنم آدم در حال مرگ تصاویر زیبایی از طبیعت می بیند. بعد دیدم دلم هوای طبیعت را می نماید، چون تنها چیزی که من را به قدرت ماوراءالطبیعه وصل می نماید طبیعت است.

امکان ندارد همه این چیز ها در طبیعت باشد؛ مثلا یک پرنده به صورت اتفاقی رنگارنگ باشد؟ زیبایی ها همواره باعث می شوند من به قدرتی دیگر فکر کنم. اما درباره ترس دیگری که به ترس هایم اضافه شده باید بگویم مادرم 10 سال آخر آلزایمر داشت و دست برقضا من به مادرم خیلی نزدیک بودم و یکی از عظیم ترین غم های زندگی ام این بود که وقتی مادرم به من نگاه می کرد من را مثل شیئی می دید و محبت مادری در نگاهش نبود.

انگار برایش آَشنا نبودم. دیالوگی در فیلم بوی کافور، عطر یاس... هست که می گوید آلزایمر، مردن قبل از مردن است. شما مرده اید و حالی تان نیست، اما اطرافیان می بینند زنده مرده اید و دیگر هیچ ارتباطی با اطرافیان وجود ندارد. در این سن دغدغه ذهنی ام آلزایمر است. درست می گویید، مسئله دیگر، این گم گشتگی است.

گم گشتگی در این جهان پهناور که فقط رشته های عاطفی ما را به هم وصل می نماید تا احساس امنیت می کنیم. در فیلم آخرم به این موضوع به صورت جدی پرداخته شده است. این دغدغه برای آقای براهنی هم وجود داشته. اما این دغدغه هر انسانی است که دلش می خواهد ارتباطش با جهان برقرار باشد، زمانی که سن بالا می رود، اولین مورد این است که نکند من دیگر فلانی را نشناسم یا حسی به او نداشته باشم.

اگر الان بخواهم بگویم چه دغدغه ای دارم، این نیست که زانوهایم پروتز دارد و نمی توانم زیاد راه بروم، این ها مقتضای سنم است و سعی می کنم انرژی ام را برای کارهایم محافظت کنم، اما فراموشی خیلی خیلی بد است. به خاطر ابتلای مادرم به این فراموشی، وحشت این بیماری در من زنده است.