غسل عجیب روی آتش خرافات - وبلاگ سال آرامش

به گزارش وبلاگ سال آرامش، کامیون های زغال پشت سر هم به معبد سری ماریامن سنگاپور می رسند. خادم های معبد حسابی مشغول کارند و به سرعت زغال ها را تخلیه می نمایند تا همه چیز را برای مراسم آماده نمایند.

به گزارش وبلاگ سال آرامش، چند خادم زغال ها را آتش می زنند. همه کوشش می نمایند تا زغال های این منقل 5متری گداخته تر شوند. اینجا خبری از غذا و کباب نیست. پیروان مذهب هندو می خواهند یک بار دیگر یک منقل انسانی راه بیندازند. آنها عقیده دارند اینجا با راه رفتن روی زغال های گداخته، گناهان آنها و جامعه بخشیده می گردد. البته راه رفتن روی زغال سنگاپوری ها در مقابل کارهای تائوئیست های تایلند و مالزی یک شوخی است. آنها حالا دیگر هر کاری انجام می دهند تا برای توبه شان زجر بیشتری بکشند.

مراسم ساعت 2 صبح در کنار معبد سر ماریامن آغاز می گردد؛ جایی که هزاران نفر جمع شده اند تا بخش اصلی جشنواره تیمیدهی برگزار گردد. برای هندوها این مهم ترین بخش برنامه است؛ جایی که آنها با راه رفتن روی زغال های گداخته فکر می نمایند خلوصشان را به داروپادی-یکی از خدایان هندو- ثابت می نمایند. هندوها درحالی که فریاد می کشند، روی منقل 5 متری زغال می دوند. آنها می گویند با این کار به آرامش می رسند و نشان می دهند که چقدر با نسوختن روی زغال های داغ بر خودشان مسلط شده و خودشان را پاک نموده اند.

هفته گذشته هم مثل سال های قبل، توریستان خارجی از کشورهای مختلف، بخش اصلی جمعیت را در کنار این معبد تشکیل می دادند. تورهای توریستی برای این مراسم کلی تبلیغ نموده اند تا بتوانند این توریست ها را به سنگاپور بکشانند.

راه رفتن روی آتش بخش مهمی از مراسم هندوهای آسیای جنوبی، تائوئیست ها و بودایی هاست. اما این روزها با رفت و آمد توریست ها، پای این مراسم به سمینارهای مدیریت و روان شناسی هم کشیده شده است؛ سمینارهایی که در آن حتی راه رفتن روی زغال های داغ به عنوان اعتماد به نفس و رسیدن به آرامش درونی معرفی می گردد. علاوه بر هندوها، توریستانی که پولشان از پارو بالا می رود هم برای خودشان معلم خصوصی می گیرند تا به خیال خودشان به مقام های بالای ذهنی برسند و بتوانند روی آتش بدوند. پول های مردم خرج می گردد اما کسی خبر ندارد جزغاله نشدن روی زغال داغ ربطی به درجات معنوی ندارد.

زجر الکی برای هیچ

سنگاپور در مراسم هندوها کلی با کلاس و پاستوریزه است. جشنواره گیاهخواران در تایلند جایی است که خیلی ها نمی توانند بدون آنکه حالشان به هم بخورد، آنجا را ترک نمایند. ماه گذشته جزیره پوکت تایلند باز هم برای برگزاری این جشنواره 9 روزه شلوغ شد.

بیشتر شرکت نمایندگان در این مراسم تائوئیست هستند. آنها تا می توانند چاقو و وسایل تیز دیگر را در سر و صورتشان فرو می نمایند و در همین شرایط در بین تماشاگران با افتخار رژه می روند. هر چند این مراسم100 سالی هست که در تایلند برگزار می گردد؛ اما هر سال اوضاع و احوالش بدتر می گردد. سال جاری حتی خیلی ها به این کارها هم راضی نشدند و برای نشان دادن شجاعتشان وسایل عجیب و غریب دیگری مثل شمشیر، لوله اسلحه و حتی ساطور را از داخل حلق و زبان و دل و روده شان رد کردند. در کنار همه اینها، مراسم سال جاری یک بخش نو داشت؛ نردبان ها. ماسونگ ها با پاهای برهنه از نردبان هایی که پله های آن از چاقوهای تیز درست شده بالا می روند تا خون همه جا را بگیرد.

برخی ها هم که دیگر حسابی می خواهند دل و جرات شان را نشان بدهند، با روغن داغ دوش می گیرند! شرکت نماینده های این مراسم از 10 روز قبل فقط گیاه می خورند و اعتقاد دارند این باعث می گردد کارشان بیشتر مقبول بیفتد.

یک نفر جلوی این کارها را بگیرد

این کارها باعث شده که صدای سازمان های بهداشتی دنیا دربیاید. گروه پزشکی ای که موقع برگزاری مراسم به این منطقه آمده، حسابی از این رفتارهای وحشیانه شاکی شده است چون هرچند ساعت یک بار، یکی از شرکت نماینده ها یک گوشه می افتد و آنها باید به سراغ این مجروح تازه بروند که حسابی جوگیر شده و کار دست خودش داده. در عین حال، سازمان بهداشت دنیای در سال های اخیر هشدار داده است که کارهای هزاران نفر از اعضای این آیین به شدت امکان توسعه ایدز و باقی بیماری ها را افزایش می دهد اما انگار کسی گوشش به این حرف ها بدهکار نیست.

این مراسم عجیب و غریب هر سال هزاران توریست را به تایلند می کشاند. دولت هم از پول خارجی هایی که برای سرگرمی و تماشای یک مراسم متفاوت به این جزیره سفر می نمایند، بدش نمی آید؛ برای همین هم کاری به کار این جماعت درب و داغان ندارد. این وسط فقط چند نفر تا آخر عمر علیل می شوند که خب، ظاهرا این هم زیاد مهم نیست. می گویید نه؟ پس اظهارنظر مقامات بهداشتی تایلند را بخوانید. اداره بهداشت تایلند در مقابل توصیه های سازمان های بهداشتی اعلام نموده که تمامی چاقوها و شمشیرها را قبل از مراسم استریل نموده است!

راه رفتن روی آتش، ربطی به معنویت ندارد

دیوید وایلی استاد فیزیک دانشگاه پیتسبورگ به صورت عملی نشان می دهدکه راه رفتن روی آتش بدون سوختن پاها یک موضوع علمی است

در حالی که عده ای وانمود می نمایند راه رفتن روی آتش مختص کسانی است که به آرامش روحی رسیده اند، دانشمندان می گویند نسوختن در هنگام راه رفتن روی زغال های گداخته، هیچ ربطی به این موضوع ندارد.دیوید وایلی - استاد فیزیک دانشگاه پیتسبورگ پنسیلوانیای آمریکا - یکی از کسانی است که این مساله را به صورت عملی در کلاسش به دانشجوها نشان داده است.

وایلی مدت ها قبل برای اینکه به صورت عملی به دانشجوهایش این موضوع را نشان دهد، بساط آتش بازی را در کلاس هایش بر پا می کرد و خودش با راه رفتن روی زغال، واقعیت علمی این قضیه را به دانشجوهایش نشان می داد.او می گوید: معمولا این مراسم در چمن های خیس برگزار می گردد و پاهای کسانی که روی آتش راه می روند خیس است. آب، ظرفیت گرمایی ویژه و بسیار زیادی دارد و در مقابل، ظرفیت گرمایی زغال بسیار کم است. بنابراین حرارت پا تمایل بسیار کمتری به تغییر، نسبت به زغال دارد.

چون مدت زمان تماس پاها با زغال گداخته نسبتا کوتاه است، فرصت چندانی برای انتقال انرژی به پاها وجود ندارد؛ به طوری که دمای پوست کف پا که خیس هم هست، آن چنان افزایشی پیدا نمی نماید که پا آسیب جدی ببیند. هرچند دمای سطح زغال زیاد است اما لایه گداخته سطح آن بسیار نازک است. به همین دلیل میزان انرژی موجود در زغال برای گرم کردن پاها کمتر از آن چیزی است که انتظار می رود. این همان واقعیت فیزیکی ای است که طی آن، معمولا افراد عادی دما و گرما را با هم اشتباه می گیرند. علاوه بر این، زغال معمولا با خاکستر پوشیده می گردد و خاکستر هم رسانای گرمایی خوبی نیست.

بعلاوه زغال معمولا سطح ناصافی دارد، بنابراین فقط بخشی از سطح پاها با زغال تماس پیدا می نماید. مساله دیگر، پدیده ای فیزیکی است که اولین بار به وسیله یوهان لیدن فراست - دانشمند آلمانی - کشف شد.

اثر لیدن فراست به پدیده ای گفته می گردد که به قطره های آب اجازه می دهد روی یک جسم داغ (مانند سطح ماهیتابه داغ) برای مدت نسبتا طولانی ای بلغزند، بدون آنکه تبخیر شوند. دلیل این پدیده آن است که ناحیه ای از قطره که در تماس با سطح داغ واقع شده است، تبخیر شده و لایه ای از گاز به وجود می آید. این لایه مانع از انتقال گرما به بقیه قطره می گردد و به قطره امکان می دهد تا برای مدت بیشتری روی سطح داغ باقی بماند.قطره های عرق پای افراد و خیسی پای آنها همین پدیده را به وجود می آورد. به خاطر همین مسائل است که دانشمندان علم فیزیک می گویند جزغاله نشدن در هنگام راه رفتن روی زغال، ربطی به قدرت معنوی ندارد.